Το κτίριο υπερβαίνοντας τον ειδικό λειτουργικό του προορισμό, γίνεται αφορμή και μέσο για μια σημαντική διασύνδεση και αλληλεπίδραση των παραγόντων και παραμέτρων, που συνθέτουν την κοινωνία στην οποία αυτό απευθύνεται. Το κτίριο προσπαθεί να καθορίσει, να νοηματοδοτήσει και να ταυτοποιήσει τον αστικό χώρο, λειτουργώντας καταλυτικά, με την έντονη και πολυδιάστατη παρουσία του. Το δημόσιο κτίριο πρέπει να λειτουργήσει σαν τοπόσημο, σημείο αναφοράς και συνοχής στον Δημόσιο χώρο.
Για να δημιουργήσουμε τον αρχιτεκτονικό χώρο, ανασχηματίζουμε και αναδομούμε αυτό που προϋπάρχει, το περίγραμμα του οικοδομικού τετραγώνου, τους σχεδιαστικούς άξονες, τα σημεία αναφοράς και τα χαρακτηριστικά και τα στοιχεία που μας δίνει ο ίδιος ο αστικός χώρος. Έτσι, το περίγραμμα του δομημένου έργου συμπληρώνει τον χώρο, αντανακλά τον χαρακτήρα και την ιστορία του περιβάλλοντος και πηγάζει αβίαστα από αυτόν. Το κτίριο ορίζεται από τον περιβάλλοντα χώρο του και το διαμορφωμένο οικιστικό τοπίο οριοθετεί το περίγραμμα του δομημένου χώρου. Το περιβάλλον χρησιμοποιείται σαν βασικό συστατικό της συνθετικής διαδικασίας, έτσι ώστε να καταλήξει σε ένα έργο που θα έχει άμεση σχέση με αυτό και να συνδέεται με τα δεδομένα που γεννά ο χώρος που το περιβάλλει. Η διαχείριση αυτή της κτιριακής μάζας, έχει σαν στόχο την δημιουργία ενός κτιρίου προσαρμοσμένο στην τοποθεσία, στην Ιστορία του Τόπου και το περιβάλλον του.
Η ανθρώπινη πράξη και δράση χρησιμοποιεί τον κενό χώρο για την κίνηση του σε αυτόν και του δίνει ρευστότητα και συνέχεια. Ο ανοικτός αυτός περίπατος είναι βασικός παράγοντας για την αναγνώριση, κατανόηση και χρήση του δημόσιου χώρου από τον πολίτη. Ο επισκέπτης καλείται να επισκεφθεί το κτίριο και να το βιώσει, να το οικειοποιηθεί και να επικοινωνήσει με την ουσία του χώρου. Η ύπαρξη Δύο εισόδων, προσβάσεων και διαδρομών, μέσα και έξω από το κτίριο, μέσω ανοικτού κλιμακοστασίου και ράμπας, δημιουργεί κίνηση, που δεν είναι μια ήδη προσδιορισμένη ουσία αλλά μια εκτεταμένη και οδηγούσα παρουσία. Η ανάπτυξη της κτιριακής μάζας στην ανατολική πλευρά του ΟΤ, αφήνει χώρο για δημιουργία βυθισμένης εσωτερικής πλατείας (-4,50) στην Δύση, η οποία συντελεί στην συνέχεια του περιβάλλοντος ελεύθερου ακάλυπτου χώρου.
Έτσι το έδαφος χρησιμοποιείται ως ένα απεριόριστο πεδίο σχεδιασμού, ως ένας χώρος χωρίς όρια, στον οποίο αποδίδονται χαρακτηριστικά, βασισμένα κάθε φορά στις επιταγές των δεδομένων του περιβάλλοντος. Η ανάπτυξη του υπαίθριου χώρου σε δύο επίπεδα, διευρύνει την πραγματική διάσταση του ελεύθερου χώρου του κτιρίου, δίνοντας του επιπλέον βάθος.