Για την κάλυψη- βασικό ζητούμενο και πρόκληση του θέματος επιλέχθηκε ο απόλυτος διαχωρισμός ων λειτουργιών του Βρεφονηπιακού Σταθμού από τον ΚΗΦΗ. Οι ανεξάρτητες είσοδοι-έξοδοι, και οι τελείως διαχωρισμένοι αύλειοι υπαίθριοι χώροι εκτόνωσής τους που δημιουργούνται στο ίδιο επίπεδο έχουν σαν αποτέλεσμα οι δύο αυτοί χώροι να λειτουργούν ανεξάρτητα.
Οι δύο λειτουργικοί χώροι τοποθετούνται στη χαμηλότερη στάθμη του οικοπέδου και τμήματα τους είναι υπόγεια. Όλο το επίπεδο της υψηλότερης στάθμης διαμορφώνεται σε υπαίθριο χώρο-πλατεία ο οποίος λειτουργεί παράλληλα αλλά ανεξάρτητα με τις υπόγειες-ισόγειες στεγασμένες λειτουργίες. Με αυτόν τον τρόπο ο στόχος αντιμετώπισης δεν είναι τόσο ο σχεδιασμός μεμονωμένων κτιρίων, όσο η ύπαρξη σχεδιασμού του υλικού περιβάλλοντος στο επίπεδο του ιστού της πόλης που καθορίζεται κυρίως από την αυτοτέλεια και την συνύπαρξη.
Για τον σχεδιασμό του υλικού περιβάλλοντος λαμβάνονται ταυτόχρονα υπ’ όψη οι προδιαγραφές, τα δεδομένα και οι στόχοι χρήσης γης που σχετίζονται με συγκεκριμένες περιπτώσεις αστικής ανάπτυξης, αλλά και το οικιστικό περιβάλλον το οποίο θεωρείται σαν μια ενότητα αστικών χώρων με σχέσεις μεταξύ τους. Διαμορφώνεται έτσι η μορφολογία του περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τις ανάγκες της καθημερινής ζωής και εργασίας μέσα στον ιστό της πόλης.
Το μοντέλο αυτό του ιστού, με χτισμένο και ανοιχτό χώρο ταυτόχρονα, δημιουργεί ζώνες και περιθώρια, θεματικούς και μη θεματικούς χώρους, πρότυπα και επίπεδα λήψης αποφάσεων. Αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο επιτρέπει την επικοινωνία και την διευκρίνηση των θεμάτων και την ανάπτυξη ιδεών για το μοίρασμα εμπειριών και γνώσεων.
Ο σχεδιασμός αυτός αποσκοπεί στην υλική αντιληπτική έκφραση της δομής των στοιχείων που συνθέτουν έναν ενιαίο λειτουργικό οργανισμό. Σαν υλική οντότητα κατέχει συγκεκριμένο τόπο-χώρο, έχει μορφή και χαρακτηριστικά, όπως το μέγεθος, την πυκνότητα και την ηλικία. Σαν δομή εκφράζει τα στοιχεία που τη διαρθρώνουν και τις σχέσεις τους στον χώρο. Την προέλευση, την ανάπτυξη, τους μετασχηματισμούς και την συνάφειά τους, καθώς και τις ιδέες και τις αξίες που τα καθορίζουν, τα συντάσσουν και τα ιεραρχούν.
Η πρόταση ως αρχιτεκτονικός σχεδιασμός στο τμήμα αυτό του αστικού ιστού στηρίζεται ως έννοια στη βιολογική ερμηνεία της πόλης σαν ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει και μετασχηματίζεται. Με αυτή την έννοια υπονοείται η ύπαρξη της φυσικής νομοτέλειας και εξελικτικής ρευστότητας.
Η υλική δομή περιβάλλει το πλέγμα της κοινωνικής δομής, ένα πλέγμα νοητικό που καθορίζεται από τις σχέσεις των μελών των συγκεκριμένων ηλικιακά κοινωνικών ομάδων και την πυκνότητά τους. Συγχρόνως προϋποτίθεται η έννοια της σύνθεσης των στοιχείων της πόλης σε δομημένο οργανικό σύνολο. Η υλική δομή είναι ταυτόχρονα κέλυφος και εκφραστής τους δίνοντας πληροφορίες η μία στην άλλη.
Η συνύπαρξη και ταυτόχρονα ο διαχωρισμός της κάθε ομάδας μπορούν να προσδιοριστούν σαν οι συνιστώσες του χώρου με ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο προκειμένου να τις συσχετίσει με το συμπληρωματικό τους και- συχνά- αντίθετό τους.
